Ελπίδα

Από τον Δημήτρη Βόϊκο

——

Ήρθες απόψε να με δεις, κυρά,

που το φεγγάρι βγήκε για να ράβει,

κεντίδια πάνω στα νερά,

και στο καράβι.

—

Κεντίδια γνέθει, του παλιού καιρού.

Και συ θωρείς, αυτόφωτη αχτίνα,

που ρίχνει φως, ίδιο τ’ αφρού

στη λαμαρίνα.

—

Και να, κοντά σου έρχομαι καλή,

μπας και φωτίσεις τη ζωή μου μέρα,

μήπως γλυτώσω απ’ το κελί

κι απ’ τη χολέρα.

—

Λες… να, μια σιδερένια φυλακή

όλη η ζωή, τα όνειρα δεμένα

πάνω στη άγκυρα εκεί…,

με την καδένα.

—

Ήταν σα νά ‘ρθες να με δεις κυρά.

Πυρό το φως σου, καίει τους αιθέρες.

Κι εγώ, ναυάγιο στα νερά,

 πάνω σε ξέρες.