Προϊδέασης τετράστιχα

Από τον Νίκο Σαλίβερο (SALOS)—–

==Η συννεφιά στο λογισμό πάντα φέρνει μια πλήξη.
Με καρτερία ο ανθός το κάλλος του θα δείξει.
Φίλαυτες οι <μυρωδιές> μαζί ποτέ δεν ζούνε.
Στην Άνοιξη οι ζωντανοί τον θάνατο ξεχνούνε.
/
==Ατέλειωτος ο πόλεμος των ιδεών τ’ άνθρώπου,
γιατί ζητούνε έξοδο από του νου τα λούκια.
Η μοίρα όρισε μορφή και χρώμα κάθε τόπου
στη θάλασσα φυτρώνουνε και ζουν όλα τα φύκια.
/
==Είδα το φώς μες τη ζωή, χρυσή του ήλιου αχτίδα,
χαρά και πίκρα γεύτηκα, αγάπη όμως δεν είδα.
Λούστηκα λόγο εμετικό, άδικου καταιγίδα,
απ’ το πιθάρι λεύτερη θ’ αφήσω τη ελπίδα.
/
==Πολλά στη γη θηλαστικά, ζήσαν και ζουν, τα γένη
μα το ανθρώπινο ρουφά, ό,τι αυτή υφαίνει .
Πάνω στη γη που έλαχε, ξέχνα δεν του ανήκει,
στο γένος είναι πρόσφυγας το σκότος καταδίκη.
/
== Μεσ’ το μυαλό και την καρδιά, σαν πέφτουν οι αμπάρες
βαριές μοιάζουν κι’ αβάσταχτες «τσιγγάνικες κατάρες».
Μύριες συγνώμες, κάτισχνες το δίκιο ν‘ αποδώσουν,
αγάπης έργα μοναχές, ζωές πικρές θα σώσουν.
/
==Κι’ αν δεν ρωτήθηκε τ’ ανθί ποιο χέρι το’χει σπείρει,
ο νους τ’ ανθρώπου εχ’ οφειλή σ’ όλης της γης τη γύρη.
Κι’ αφού οι αισθήσεις κολυμπούν μόνο στο πανηγύρι,
ζυγιάζει η φύση ενοχές και μένει τ’ ανθομύρι.
/
==Δικό του δίφρο ο άνθρωπος μόνο καβαλικεύει
και πολεμάει ξώδερμα πρώτος να είναι ιππέας
Ξεχνά, η μοίρα τ’ άγαλμα της φύσης μαστορεύει,
στο άλογο ο ήρωας, στον κήπο ο σκαπανέας.