Ο Δημήτρης Κοντογεώργης θυμάται …

Κείμενο, φωτογραφία Χρήστου Θανόπουλου

Ευχαριστώ πολύ, κύριε Κοντογεώργη, που ήσασταν πρόθυμος να μιλήσουμε. Από την πολύχρονη εμπειρία σας στα εμπορικά πλοία και στην ακτοπλοΐα θυμάστε κάποιο αστείο περιστατικό;   

Με φωνάξαν μια φορά στην Αʹ θέση. Ήταν μια κοπέλα γυρμένη στο πλάϊ, σε μια περίεργη στάση. Της μίλαγαν και εκείνη δεν απαντούσε. Φοβόντουσαν μήπως πέθανε. Της φώναξα, την έσπρωξα και στο τέλος της έριξα δύο χαστούκια και αυτή ξύπνησε, μου είπε: «Συγγνώμη, κοιμόμουν πολύ βαριά».      

Τις μεγάλες γιορτές Χριστούγεννα, Πάσχα, πώς τις περνάγατε στο πλοίο; 

Ήταν γιορτές ρουτίνας. Μαζευόμασταν όλοι μαζί στην τραπεζαρία, τρώγαμε και τραγουδούσαμε. Ήταν και ο αδελφός μου πλοίαρχος, ο καπετάν Νίκος Κοντογεώργης, όμως πέθανε σε ηλικία 69 ετών από το σύνδρομο Mueller-Fischer. Το 1960 η σύζυγός μου έμεινε έγκυος στο Γιώργο και επέστρεψε στην Ελλάδα. Ο Γιώργος είναι Ατλαντικός, ενώ ο Μάκης Ειρηνικός! Το 1971 ήμουν καπετάνιος στο ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ της εταιρείας Νομικού. Κάναμε το δρομολόγιο των Κυκλάδων: Κύθνο, Σέριφο, Κίμωλο, Μήλο, Ίο, Σαντορίνη. Ο συγχωρεμένος διευθυντής της εταιρείας λεγόταν Λογοθέτης και μου είπε: «Θα έρθουν, ημέρα Τρίτη, είκοσι Ολλανδοί επιστήμονες, να τους περιποιηθείς». Τους παρέλαβα. Φάγαμε όλοι μαζί. Κατέβηκαν στη Μήλο. Τους πήραμε μετά 40 ημέρες. Ο εφοπλιστής Πέτρος Νομικός, γιός του Μάρκου, είχε διασυνδέσεις με τη ΝASA. Κατά την επιστροφή τους, μας λένε: «Τρυπήσαμε στη Μήλο, σε βάθος 12 χλμ. και βγήκε αέριο, που μπορεί να καλύψει τις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα για 200 χρόνια». Τι οικονομία θα είχε η Ελλάδα!            

Μια άλλη φορά φθάσαμε στην Ιαπωνία, (πριν μπω στην ακτοπλοΐα). Βγήκαμε με τη συγχωρεμένη γυναίκα μου στο Κόμπε για διασκέδαση. Πήγαμε σε καμπαρέ με show, γιαπωνέζικους χορούς. Ήμασταν εγώ με τη γυναίκα μου, ο υποπλοίαρχος, ο Αʹ μηχανικός και ο ασυρματιστής. Είχαμε κλείσει τραπέζι. Αφού καθίσαμε ήρθαν πέντε γκέισες, ντυμένες με παραδοσιακά ρούχα και είπαν: «Πρέπει να σας κάνουμε παρέα». Στα δεξιά μου κάθισε η γυναίκα μου και στα αριστερά η γκέισα. Παρακολουθούσαμε που χόρευαν, φορώντας παραδοσιακές στολές και βγάζαμε φωτογραφίες.         

Ήσασταν για μερικά χρόνια πλοίαρχος στο ΑΠΟΛΛΩΝ. Θυμάμαι στη δεκαετία του ’80, σε ένα από τα ταξίδια μας με τη μητέρα μου, από Πειραιά για Σύρο, με αυτό το πλοίο, όπου μας υποδεχθήκατε με πολλή χαρά στη γέφυρα του πλοίου. Η μητέρα μου Αγγελική Ρηγοπούλου και ο αδελφός της Γιώργος, σας γνώριζαν οικογενειακώς. Τι υπέροχο πλοίο το ΑΠΟΛΛΩΝ και πόσο γρήγορο! Έκανε το δρομολόγιο Πειραιάς – Σύρος σε 4,5 ώρες, κάτι πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή.      

Πράγματι, ο ΑΠΟΛΛΩΝ ήταν ένα από τα ωραία βαπόρια. Πήγαμε στη Dieppe για να το παραλάβουμε. Οι Γάλλοι το χρησιμοποιούσαν στο Channel (Στενό της Μάγχης). Το επισκεύασαν. Μείναμε τρεις μήνες στη Χάβρη μέχρι να το παραλάβουμε. Καθοδόν για την Ελλάδα σταματήσαμε στην ισπανική πόλη Μελίγια (επί αφρικανικού εδάφους), απέναντι από το Γιβραλτάρ, για ανεφοδιασμό σε καύσιμα. Κατά την ανακαίνισή του ΑΠΟΛΛΩΝ κατασκευάστηκε και εστιατόριο. Υπήρχε πολύ μεγάλος ανταγωνισμός εκείνη την εποχή μεταξύ των πλοίων. Το ΑΠΟΛΛΩΝ του Νομικού ανταγωνιζόταν το ΝΑΪΑΣ του Κατσουλάκου. Το ΑΠΟΛΛΩΝ όταν δούλευε με το ένα καζάνι έπιανε τα 21 μίλια, ενώ με τα δύο καζάνια έπιανε τα 28 μίλια. Το ΝΑΪΑΣ αναχωρούσε από τον Πειραιά ώρα 7.30, ενώ το ΑΠΟΛΛΩΝ κατά τις 8.00. Σε εκείνο το ταξίδι αποφασίσαμε να δουλέψουμε και τα δύο καζάνια. Στα Γιούρα το ΑΠΟΛΛΩΝ προσπέρασε το ΝΑΪΑΣ και μπήκε πρώτο στο λιμάνι της Ερμούπολης. Καπετάνιος στο ΝΑΪΑΣ ήταν ο Σιγάλας. Δεν το πίστευε, αυτό που έβλεπε. Φώναξε: «Βρε σεις, φύγατε πριν από εμάς!» 

Επί Χούντας, από τον Πειραιά ανέβηκε στο ΑΠΟΛΛΩΝ ο αντιβασιλέας Ζωϊτάκης με προορισμό την Τήνο. Ξεχωριστά ανέβηκε και η γυναίκα του με ένα σκυλάκι πεκινουά. Δεν την ξέραμε. Σύμφωνα με τον ισχύοντα τότε κανονισμό, ο καμαρότος είπε στην κυρία Ζωϊτάκη ότι δεν επιτρέπονται ζώα στο πλοίο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη μετάθεσή μου στο πλοίο ΚΑΝΑΡΗΣ. Αργότερα κατέληξα στο ΟΙΑ του Κατσουλάκου και κατόπιν στο ΛΗΤΩ, το οποίο αγόρασε ο Καρράς για ένα χρόνο, πριν το πουλήσει και αυτός.               

Θυμάμαι το ΟΙΑ, τέλη της δεκαετίας του ΄70, ήταν από τα πιο μικρά, καλοτάξιδα και παλιά πλοία και όταν έπαιρνε τη στροφή κατάφορτο με κόσμο, ανοικτά του λιμενοβραχίονα για να εισέλθει στο λιμάνι της Ερμούπολης, έγερνε και προκαλούσε εντύπωση. Κύριε Κοντογεώργη, σας ευχαριστώ θερμά για τις αναμνήσεις που μοιραστήκατε μαζί μας. Καλή Χρονιά με υγεία!

(Φεβρουάριος 2025)