Ελπίδα

Από τον Δημήτρη Βόϊκο
——
Ήρθες απόψε να με δεις, κυρά,
που το φεγγάρι βγήκε για να ράβει,
κεντίδια πάνω στα νερά,
και στο καράβι.
—
Κεντίδια γνέθει, του παλιού καιρού.
Και συ θωρείς, αυτόφωτη αχτίνα,
που ρίχνει φως, ίδιο τ’ αφρού
στη λαμαρίνα.
—
Και να, κοντά σου έρχομαι καλή,
μπας και φωτίσεις τη ζωή μου μέρα,
μήπως γλυτώσω απ’ το κελί
κι απ’ τη χολέρα.
—
Λες… να, μια σιδερένια φυλακή
όλη η ζωή, τα όνειρα δεμένα
πάνω στην άγκυρα εκεί…,
με την καδένα.
—
Ήταν σα νά ‘ ρθες να με δεις κυρά.
Πυρό το φως σου, καίει τους αιθέρες.
Κι εγώ, ναυάγιο στα νερά,
πάνω σε ξέρες.