Αναγνώριση

Από το Δημήτρη Βόϊκο

====

Έβλεπες κάποτε, πώς η ζωή στέρεψε πια για μας.

Ζωές χαμένες, σαν και τώρα!

Με τα παράπονά σου στην ψυχή, σ’ άφηνα να ορμάς,

δίστομα ξίφη, ψυχοφθόρα.

—-

‘Έλεγες κάποτε, πως η ζωή μας φέρθηκε σκληρά.

Κι έχει, το ίδιο πείσμα, τώρα!

 Κι εγώ, στα μάτια αυτά που τά ‘νοιωθα, να σβήνει η χαρά,

τον πόνου έπαιρνα τα δώρα.

—-

Έκλαιγες κάποτε, πώς η ζωή έπαψε να γελά.

Μπορεί να κλαις., ίσως και τώρα!

Μα γω, το δάκρυ πού ‘βλεπα να πέφτει χάμω, να κυλά,

έμοιαζα πλοίο μέσ’ τη μπόρα.

—-

Κι αν η ζωή μας η ζηλόφθονη μάς πότισε πικρά,

ζωή τυφλή και αιμοβόρα,

Κάπου υπάρχει, δε μπορεί, η ευτυχία μας κυρά

μπορεί, και στη στερνή μας ώρα.