Το τρένο  της ζωής

(Ο θάνατος ουδέν προς ημάς· το γαρ διαλυθέν αναισθητεί· το δ’ αναισθητούν ουδέν προς ημάς.) Επίκουρος

Από τον Νίκο Σαλίβερο ( Σάλος)

——–

Πάνω στη γη, η ζωή μας είναι ο Παράδεισος

Κι ο θάνατος δεν είναι άλλο παρά μια άβυσσος

Όσα αγκάθια μας ματώσουνε με βοή

Τον ήλιο, το φεγγάρι, τον άνεμο έχομε στη ζωή.

/

Έχει βροχή το άνθος που θα καρπίσει

Έχει τον κόπο του ο γεωργός για να θερίσει

Του ναύτη έχει που θ’ αψηφήσει την καταιγίδα

Τού άρρωστου της ζωής που έχει την ελπίδα

/

Όμως το χάρισμα του γέλιου, έχομε τη φωνή

Και του έρωτα το πάθος και την ηδονή

Ο φόβος της αβύσσου, δεν ημπορεί να κλέψει.

Σαν η αγάπη στη ζωή, είναι μόνιμη μας σκέψη.

/

Μπορεί ο άνθρωπος ν’ αποφύγει το γκρεμό

Όταν το θάνατο, εν ζωή, τον ατενίζει με σαρκασμό.

Του παραδείσου, όσο ζει, να χαίρεται την ομορφιά,

αφού στην άβυσσο δεν υπάρχουνε πόνου καρφιά.

/

Κι αν λένε κάποιοι κάλιο μην είχα γεννηθεί

Όμως και το γάλα σαν ζεσταθεί θε να χυθεί.

Της ζωής την ζεστασιά στο μέτρο να κρατήσουν

Κι ο, τι χαρές, αν και ολίγες να τις ζήσουν.

/

Μύρια ανθρώπων στην αποβάθρα της τύχης αναμένουν

Πότε, ποιοι και πόσοι  στο τρένο της ζωής θα μπαίνουν.

Μέσα στο τρένο, ο καθείς απ’ όλα τα αισθήματα θα περάσει

Κι αν την αγάπη επιλέξει όταν θα βγει δεν θα ‘χει χάσει.